Monsieur de Villefort

Mijn favoriete verhaallijn in ‘The Count of Monte Cristo’ is die van monsieur de Villefort. Monsieur de Villefort is een ambitieuze man. Zijn doel is om carrière te maken. Hij is nietsontziend in zijn weg naar de top.
Hij toont zijn ware aard als hij besluit het geluk van een ander te offeren om zichzelf te beschermen door de onschuldige hoofdpersoon, Dantès, te laten opsluiten. In een uitmuntende scène worden de twee mannen met elkaar geconfronteerd. Allebei zijn ze jong, beloftevol en staan ze op het punt te trouwen. Ik leef mee met de onschuldige Dantès die valselijk wordt beschuldigd van hoogverraad. En ook de Villefort leeft met hem mee en heeft feilloos door dat Dantès onschuldig is en in de val is gelokt.
Maar als hij ontdekt dat het bewijsmateriaal een gevaar is voor zijn eigen positie verandert zijn medeleven in geveinsd medeleven. Hij vernietigt het bewijsmateriaal voor de ogen van Dantès, zogezegd om hem te helpen terwijl hij in feite zichzelf beschermt en Dantès laat opsluiten zonder hoop op vrijlating. Vanaf dan is hij een slechterik. Hij begraaft bijvoorbeeld ook een buitenechtelijke baby die hij verwekt.
In een later stadium in zijn leven sterft het ene na het andere familielid in zijn huis en een arts wijst erop dat iemand ze vergiftigt. In plaats van op zoek te gaan naar de schuldige is zijn belangrijkste reactie zelfmedelijden. Hij weigert de situatie uit te zoeken en steekt zijn kop in het zand. Dit vind ik heerlijk. Ik beschouw het als een typisch menselijke reactie. En het is mooi om te lezen hoe zo’n machtige, intelligente man zelf bekend met het kwaad er niet voor kiest dit onheil in de kiem te smoren maar laat woekeren tot hij er zelf slachtoffer van wordt.
Waarom houdt hij me bezig? Het heeft te maken met het feit dat hij een slechterik is. Maar dat ik wel met hem meeleef. Hij is ijdel, intelligent en ambitieus. En ook al lijkt hij een redelijke mens, op cruciale momenten neemt hij onredelijke beslissingen. De rede wordt gebroken door de waanzin.